හොඹු රෙපෙයාර් කරනු ලැබේ.....
{ Friday, September 02, 2011 දින
ඉන්දික විසින් ලියන ලදී.
}
ටිකක් විතර කාර්ය බහුල වෙලාවක්...උදේ නවය කියන්නෙ. වේගෙන් ආපු තුන් සක රියක් සර්ජිකල් වාට්ටුවෙ දොරකඩ නැවැත්තුව...
කලන්තෙ හැදිල වගේ...අමාරුවෙන් වත්තම් කරගෙන වාට්ටුවට ගෙනාවෙ,
තරුණ ගැහැණු ළමයෙක්....මූණට ලේන්සුවක් තියාගෙන...ලේ පෙරෙනව....
"මොකද වුනේ"
කෝ බලමු..
ලේන්සුව අයින් කළා....
මූණ සෑහෙන්න තුවාල වෙලා....
"කොහොමද මේක උනේ...?"
මේ ළමය බස් එකට නඟිනකොට ඇදන් වැටුන මිසී.....මම පාක් එකේ හිටියෙ...ඉතින් වීල් එකට දාගෙන ආව!
"බස් එක ඇද්දුවද මෙයා නඟිනකොට?"
නෑ නෑ..නිකම්ම වැටුනෙ..නවත්තල තිබුන බස් එක....ෆුට් බෝඩ් එකේ කට වැදුන
............................................
කොහොමින් කොහොම හරි තුවාලෙ තත්වය වාට්ටුවෙ මැහුම් දාන්න බැරි තරමටම ලොකුයි...
තොල සෑහෙන්න තුවාල වෙලා තිබුන...දතකුත් කැඩිල ඉස්සරහ..
"මිස් ...මෙයාව තියටර් යවන්න ලෑස්ති කරන්න.."
ඒ වාට්ටු බාර වෛද්‍යවරයගෙ දැනුම්දීම....ශල්‍යාගාරයෙන් ප්‍රතිසංස්කරනය කරපු අලුත් තොල්පටත් එක්ක මෙයා වාට්ටුවට ගෙනාවෙ පැය දෙක තුනකට පස්සෙ..
"දැන් කොහොමද ඔයාට?"
"රිදෙනව මිස්..ගොඩක් තුවාල වෙලාද මූණ? ...අනේ දතකුත් කැඩිල..."
"ඔවු ටිකක් තුවාලයි...දත නම් පස්සෙ හදාගමු ඩෙන්ටල් යවන්නම් ඔයාව, තුවාල සනීප වුනාම"
"ඔය කොහෙ යන්න ගිහිල්ලද වැටුනෙ?"
"ක්ලාස් යන්න ගියෙ මිස්, මම මේ සැරේ ඒ ලෙවෙල්ස් කරනව"
"මොනා වෙලාද ඉතින් වැටුනෙ...බස් එක ඇද්දුවද නගින්න කළින්"
මෙන්න මේ ළමය ඇඹරෙනව...කියන්නෙ නැතුව....
"කියන්න දරුවො...කවුරු හරි ගැහුවද, නැත්නම් තල්ලුකළාද ඔයාව?..."
"නෑ මිස් ලිස්සල ගිහින් වැටුනෙ"
"හ්ම්...දැන් ගෙදරින් එනවද..?."
"ඔවු..තාත්තල එළියෙ ඉන්නව.....අනේ මිස් ..තාත්ත බනිනව මට..."
"ඒ මොකද ඒ...හ්ම්..දැන් හාන්සිවෙලා ඉන්න....මම කතා කරන්නම් එයාලට.."
මම රුවන්තිගෙ දෙමාපියො ඉන්නවද කියල බැලුව...සරමක් ඇඳගත්තු ටිකක් ගැමි පෙනුමක් තිබුන ජෝඩුවක් විතරයි එළියෙ හිටියෙ.."
ආ...අපේ තුවාල කාරිගෙ නම රුවන්ති. ඒක කියන්න බැරිවුනා නෙව කලිං....
මෙයාල නම් මේ ළමයගෙ අම්මල වෙන්න බෑ...ටිකක් පොෂ් ෆැමිලි එකක වෙන්න ඕන මේ කෙල්ල නම්...අඳින පළඳින විදියට නම්...
"ම්ම්ම්ම්...රුවන්තිගෙ අම්මල කවුද?...රුවන්තිගේ....."
අපි තමයි මිසී..... අර සරම් ඇඳපු තාත්තයි, අම්මයි දුවගෙන ආව...
"ඔයාල එන්නකො, පොඩ්ඩක් කතාකරන්න ඕන...."
වාඩිවෙන්නකො....ඉතින් රුවන්තිගෙ කටේ තුවාලෙ ටිකක් ලොකුයි..අපි ඔපරේෂන් කාමරේට යවල තමයි මහල ගෙනාවෙ....
"අනේ මිසී...දරුවගේ මූනෙ කැළල් හෙම හිටීද දන්නෑ...දතකුත් කැඩිල"
ඒ රුවන්තිගෙ අම්ම..
"මේකයි අම්ම, පොඩිවට කැළලක් හිටීවි..නැහැයිම කියන්න බෑ...මොකද මැහුම් දහයකටත් වඩා දාල තියෙනවනේ. දත නම් හදාගන්න අපි උදවු කරන්නම්කෝ, ඩෙන්ටල් එකට යවල...
හැබැයි ඉතිං ඔය කැළල් උනත් දැන් සෑහෙන්න මකන්න පුලුවන් ප්ලාස්ටික් සර්ජරි කියල එකකින්...හැබැයි ඉතින් අපේ රෝහලේ නම් එහෙම පහසුකම් නෑ...
කෝකටත් ඉස්සෙල්ල මේ තුවාල සනීප කරගෙන ඉමුකො..."
"මම ඔයාලට කතාකලේ රුවන්තිට දැන් තද ආහාර කන්න අමාරු වෙයි තුවාල හින්ද, ඉතින් සුප් වර්ග, කැඳ, යෝගට්, ජෙලි වගේ දේවල් ගෙනල්ල දෙන්න වේවි ඔයාලට..."
"හ්ම්...... ඒක නෙවෙයි....මොකද මේ තාත්ත රුවන්තිට බනිනව කිවුවෙ ආ...කෙල්ල බය වෙලා ඉන්නෙ?"
මම එහෙම ඇහුවෙ හිනාවකුත් මූනෙ තියාගෙන, චෝදනාවක් කරන විදියට හෙම නෙවෙයි..සුහද විදියට!!
"අනේ නෑ මිසී, මම ඔය ළමයට කිවුව ඔය ඇඳුම අඳිනකොටම..."
ඇඳුම......තාත්ත එහෙම කියනකොටයි මට රුවන්ති තුවාල වෙලා ගෙනෙනකොට ඇඳන් හිටපු ඇඳුම මතක් වුනේ...
ඒක අර කොට සායක්...ඇඟටම හිර වෙච්චි...
මෙයා මේ සාය ඇඳල බස් එකට නඟින්න යනකොට කකුල උස්සගන්න බැරුව තමයි එතකොට වැටෙන්න ඇත්තෙ....
අනේ මන්ද...ලස්සනට අඳින ඇඳුම නිසා ..ලොකු වේදනාවකුත් එක්කම...මකන්න බැරි කැළලකුත්.......
"අනේමිසී, බලන්න, කකුලක් උස්සගන්න බෑ...කොරවක්ක යන්නැහෙ යනකොටම මං කිවුව අපේ කෙළිට..මොකක් හරි කොරගන්නෙ නැතුව වෙන එකක් ඇඳන් යන්න කියල...
එතකොට කියල ගියෙ, තාත්තල දන්නවයැ...අලුත් පැසොං...කියල...ඔය කොරගත්තෙ පැසොං එක..."
අහිංසක තාත්ත තවත් කියවනව....
තරහ නැතුවයැ..මූනෙ කැළලක් තියෙන කෙල්ලෙක්ව, දීග දෙන්න වද විඳින්න වෙන්නෙත් තාත්තලට අම්මලටම නෙව!
මට මතක් උනේ මෙන්න මේක..
සල්ලි දීල ගවුම මැහුවෙ- ඇඳගෙන යන්න...
අල්ලි දෙකක් වත් දුර බෑ- අඩිය තියන්න......
ඇඟට හිරට මහල තදට- ඇඳල බලන්න...
අඳින්න මිනි ගවුම අඳින්න....
ඔවු ...ඔවු..අඳින්න..අඳින්න..අපි ඉන්නව තැලිච්ච හොඹු රෙපෙයාර් කරන්න.........!!
(මේ කතාවත් මගේ යෙහෙලියකගේ අත්දැකීමක්.අපේ රෝහලේම....ලෙහෙසියට මම ලියන විදියම පාවෙච්චි කළා. )
කලන්තෙ හැදිල වගේ...අමාරුවෙන් වත්තම් කරගෙන වාට්ටුවට ගෙනාවෙ,
තරුණ ගැහැණු ළමයෙක්....මූණට ලේන්සුවක් තියාගෙන...ලේ පෙරෙනව....
"මොකද වුනේ"
කෝ බලමු..
ලේන්සුව අයින් කළා....
මූණ සෑහෙන්න තුවාල වෙලා....
"කොහොමද මේක උනේ...?"
මේ ළමය බස් එකට නඟිනකොට ඇදන් වැටුන මිසී.....මම පාක් එකේ හිටියෙ...ඉතින් වීල් එකට දාගෙන ආව!
"බස් එක ඇද්දුවද මෙයා නඟිනකොට?"
නෑ නෑ..නිකම්ම වැටුනෙ..නවත්තල තිබුන බස් එක....ෆුට් බෝඩ් එකේ කට වැදුන
............................................
කොහොමින් කොහොම හරි තුවාලෙ තත්වය වාට්ටුවෙ මැහුම් දාන්න බැරි තරමටම ලොකුයි...
තොල සෑහෙන්න තුවාල වෙලා තිබුන...දතකුත් කැඩිල ඉස්සරහ..
"මිස් ...මෙයාව තියටර් යවන්න ලෑස්ති කරන්න.."
ඒ වාට්ටු බාර වෛද්‍යවරයගෙ දැනුම්දීම....ශල්‍යාගාරයෙන් ප්‍රතිසංස්කරනය කරපු අලුත් තොල්පටත් එක්ක මෙයා වාට්ටුවට ගෙනාවෙ පැය දෙක තුනකට පස්සෙ..
"දැන් කොහොමද ඔයාට?"
"රිදෙනව මිස්..ගොඩක් තුවාල වෙලාද මූණ? ...අනේ දතකුත් කැඩිල..."
"ඔවු ටිකක් තුවාලයි...දත නම් පස්සෙ හදාගමු ඩෙන්ටල් යවන්නම් ඔයාව, තුවාල සනීප වුනාම"
"ඔය කොහෙ යන්න ගිහිල්ලද වැටුනෙ?"
"ක්ලාස් යන්න ගියෙ මිස්, මම මේ සැරේ ඒ ලෙවෙල්ස් කරනව"
"මොනා වෙලාද ඉතින් වැටුනෙ...බස් එක ඇද්දුවද නගින්න කළින්"
මෙන්න මේ ළමය ඇඹරෙනව...කියන්නෙ නැතුව....
"කියන්න දරුවො...කවුරු හරි ගැහුවද, නැත්නම් තල්ලුකළාද ඔයාව?..."
"නෑ මිස් ලිස්සල ගිහින් වැටුනෙ"
"හ්ම්...දැන් ගෙදරින් එනවද..?."
"ඔවු..තාත්තල එළියෙ ඉන්නව.....අනේ මිස් ..තාත්ත බනිනව මට..."
"ඒ මොකද ඒ...හ්ම්..දැන් හාන්සිවෙලා ඉන්න....මම කතා කරන්නම් එයාලට.."
මම රුවන්තිගෙ දෙමාපියො ඉන්නවද කියල බැලුව...සරමක් ඇඳගත්තු ටිකක් ගැමි පෙනුමක් තිබුන ජෝඩුවක් විතරයි එළියෙ හිටියෙ.."
ආ...අපේ තුවාල කාරිගෙ නම රුවන්ති. ඒක කියන්න බැරිවුනා නෙව කලිං....
මෙයාල නම් මේ ළමයගෙ අම්මල වෙන්න බෑ...ටිකක් පොෂ් ෆැමිලි එකක වෙන්න ඕන මේ කෙල්ල නම්...අඳින පළඳින විදියට නම්...
"ම්ම්ම්ම්...රුවන්තිගෙ අම්මල කවුද?...රුවන්තිගේ....."
අපි තමයි මිසී..... අර සරම් ඇඳපු තාත්තයි, අම්මයි දුවගෙන ආව...
"ඔයාල එන්නකො, පොඩ්ඩක් කතාකරන්න ඕන...."
වාඩිවෙන්නකො....ඉතින් රුවන්තිගෙ කටේ තුවාලෙ ටිකක් ලොකුයි..අපි ඔපරේෂන් කාමරේට යවල තමයි මහල ගෙනාවෙ....
"අනේ මිසී...දරුවගේ මූනෙ කැළල් හෙම හිටීද දන්නෑ...දතකුත් කැඩිල"
ඒ රුවන්තිගෙ අම්ම..
"මේකයි අම්ම, පොඩිවට කැළලක් හිටීවි..නැහැයිම කියන්න බෑ...මොකද මැහුම් දහයකටත් වඩා දාල තියෙනවනේ. දත නම් හදාගන්න අපි උදවු කරන්නම්කෝ, ඩෙන්ටල් එකට යවල...
හැබැයි ඉතිං ඔය කැළල් උනත් දැන් සෑහෙන්න මකන්න පුලුවන් ප්ලාස්ටික් සර්ජරි කියල එකකින්...හැබැයි ඉතින් අපේ රෝහලේ නම් එහෙම පහසුකම් නෑ...
කෝකටත් ඉස්සෙල්ල මේ තුවාල සනීප කරගෙන ඉමුකො..."
"මම ඔයාලට කතාකලේ රුවන්තිට දැන් තද ආහාර කන්න අමාරු වෙයි තුවාල හින්ද, ඉතින් සුප් වර්ග, කැඳ, යෝගට්, ජෙලි වගේ දේවල් ගෙනල්ල දෙන්න වේවි ඔයාලට..."
"හ්ම්...... ඒක නෙවෙයි....මොකද මේ තාත්ත රුවන්තිට බනිනව කිවුවෙ ආ...කෙල්ල බය වෙලා ඉන්නෙ?"
මම එහෙම ඇහුවෙ හිනාවකුත් මූනෙ තියාගෙන, චෝදනාවක් කරන විදියට හෙම නෙවෙයි..සුහද විදියට!!
"අනේ නෑ මිසී, මම ඔය ළමයට කිවුව ඔය ඇඳුම අඳිනකොටම..."
ඇඳුම......තාත්ත එහෙම කියනකොටයි මට රුවන්ති තුවාල වෙලා ගෙනෙනකොට ඇඳන් හිටපු ඇඳුම මතක් වුනේ...
ඒක අර කොට සායක්...ඇඟටම හිර වෙච්චි...
මෙයා මේ සාය ඇඳල බස් එකට නඟින්න යනකොට කකුල උස්සගන්න බැරුව තමයි එතකොට වැටෙන්න ඇත්තෙ....
අනේ මන්ද...ලස්සනට අඳින ඇඳුම නිසා ..ලොකු වේදනාවකුත් එක්කම...මකන්න බැරි කැළලකුත්.......
"අනේමිසී, බලන්න, කකුලක් උස්සගන්න බෑ...කොරවක්ක යන්නැහෙ යනකොටම මං කිවුව අපේ කෙළිට..මොකක් හරි කොරගන්නෙ නැතුව වෙන එකක් ඇඳන් යන්න කියල...
එතකොට කියල ගියෙ, තාත්තල දන්නවයැ...අලුත් පැසොං...කියල...ඔය කොරගත්තෙ පැසොං එක..."
අහිංසක තාත්ත තවත් කියවනව....
තරහ නැතුවයැ..මූනෙ කැළලක් තියෙන කෙල්ලෙක්ව, දීග දෙන්න වද විඳින්න වෙන්නෙත් තාත්තලට අම්මලටම නෙව!
මට මතක් උනේ මෙන්න මේක..
සල්ලි දීල ගවුම මැහුවෙ- ඇඳගෙන යන්න...
අල්ලි දෙකක් වත් දුර බෑ- අඩිය තියන්න......
ඇඟට හිරට මහල තදට- ඇඳල බලන්න...
අඳින්න මිනි ගවුම අඳින්න....
ඔවු ...ඔවු..අඳින්න..අඳින්න..අපි ඉන්නව තැලිච්ච හොඹු රෙපෙයාර් කරන්න.........!!
(මේ කතාවත් මගේ යෙහෙලියකගේ අත්දැකීමක්.අපේ රෝහලේම....ලෙහෙසියට මම ලියන විදියම පාවෙච්චි කළා. )
මම ඉන්දික. අවුරුදු කීපයක් රජයේ රෝහලක හෙද නිළධාරිවරයෙක් විදියට සේවය කරල ලබපු විශේෂ අත්දැකීම් කීපයක් ඔයාලත් එක්ක බෙදාගන්නයි මේ බ්ලොග් එක ලියන්න හිතුවෙ. මම තාම නවකයෙක් බ්ලොග් කලාවට. ඔයාලගෙ අදහස් මට ගොඩක් වටිනවා. එකේ වාට්ටුවට ගොඩවෙන්න....ආයුබෝවන් කියල පිළිගන්නව. | 
